به بهانه روز خبر نگار
تقويم را كه ورق مي زنم : پر از روزهاي خاطره انگيزه: روز پدر، روز مادر، روز جوان، روز زن ..... و روز خبرنگار.
روزها نشانه اند، نشانه سپاس، خاطره و تبريك. پس براي همين وقتي مي خواهيم درباره اين روز ها بنويسيم، بايد با تبريك شروع كنيم.
اقتضای جان چو ای دل آگهی است هرکه آگه تر بود جانش قوی است
آري مي خواهم از خبر نگاران بنويسم ، همانهايي كه قلم و زبان شان طلوع حقیقت و بیان دردهای کسانی است که ياراي گفتن ندارند و فریادشان بی صداست.
امروزه با وجود تکنولوژي هاي ارتباطي پيشرفته ، دستيابي سريع به اطلاعات و اخبار موثق و قابل اطمينان در مورد وضعيت سياسى، اجتماعى جهان بسيار دشوار شده است.
حرفه ي خبرنگاري جزو مشاغل سخت و پرمخاطره است و همه ساله تعداد زيادي خبرنگار در اقصي نقاط جهان بازداشت ، مورد ضرب و شتم و كشته مي شوند.
يک خبرنگار بايد به واقعيت يك رويداد دست يابد و همواره گام به گام با حوادث حركت كند تا بتواند تحليل و تفسير روشن و كاملي از آن ارائه دهد.
يک خبرنگار موفق بايد در انعكاس رخدادها بي طرفانه عمل كند؛ چون ذات خبرنگاري مبتني بر بي طرفي است.
يک خبرنگار بايد همواره دركسب اعتماد و اعتمادسازي بين خبرنگار، منابع خبري و مردم خود تلاش کند.
اما زماني كه یک خبرنگار بر اساس رسالت حرفه اي اش نتواند به هرجایی قدم بگذارد و برای سوال هایش پاسخ بخواهد و افشاگری نکند، خودش سوژه اش را انتخاب نکند، پردازش سوژه دست خودش نباشد و واقعیات را ننويسد، و تنها به يك دعوتنامه از اداره اي که برای پوشش برنامه خبری شان نیاز به خبرنگار دارند ، دل خوش كند و در انتها هم كيفي، کتابی، هدیه ای... به عنوان کادو بدهند.
به راستي اين خبر نگاري است ؟ يا يك گزارش تبليغي ؟
و آدمهایی که مي خواهند خبر بنویسند، وشايد حاضر نیستند اينگونه باشند آخر و عاقبتشان چه مي شود؟
پاك يادم رفت روزتان مبارك
عرض حال